E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 03:20:43

Podczas pełni – i na wiosnę i na jesień,
w parku, w lesie i w zaułkach,
pełno ludzi bez imienia,
krocie twarzy bez uśmiechu –
trzydziestolatkowie
niezdatni do życia.
Większość samotnością naznaczona,
rzuca biedę z nędzą prosto w oczy,
wzorem tego spod kontenera,
który sypia pod gazetą,
czasem jada resztki z knajpy –
bo bezdomność spaceruje w tłumie.
Każdy może być na ich miejscu –
w ich skórze, chodząc w ich butach,
czuć i nie czuć naprzemiennie,
zimno, ciepło, nic pomiędzy,
być jak wirus w zdrowym ciele.
Są jak posąg, niewzruszeni,
wszystko jedno dokąd idą,
kiedy mogą przejść samych siebie.
Chce się krzyczeć, chce się płakać,
bo ta gorzka pigułka
morduje puls człowieczeństwa.
Zrozumienia ani gorsza,
życzliwych dłoni nie użyczy,
lepiej wypić setek dwie lub więcej,
by wyciszyć wyrzuty sumienia,
zacytować werset z Biblii,
mieć na względzie dobre intencje.
Czasem można podać dłoń,
wskazać drogę w stronę prawdy,
jeśli zechcą to przyodziać miłością…
W takich chwilach, z piętnem czasu,
wolę pielęgnować w sobie
dni minione, dni szczęśliwe,
z bólu i cierpienia ogołocone,
noce piękne, noce gwiezdne,
od bezsenności wolne.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay