Zaloguj siś by mieć dostęp do całości serwisu
Feb
09
2023 |
Nieśmiertelność poety
dodany przez Kasia Dominik o godz. 06:41:31 A
A
A
Kiedy zamilka słowo w poetyckim świecie, płowieją barwy wierszy. Długosza kroniki przesiąkają żałobą – nieczekaną przecież, a myśl wątleje w mogile – nikt jej nie ożywi. Zewsząd słychać łez cichość dziurawiącą duszę, rozrywającą serce i samotne dłonie. W kajecie kwitnie pełno nostalgicznych wzruszeń, snów, które pachną tuszem zastygłym na skroniach. Niebiosa się zanoszą alegorią śmierci, wiatr poniewiera frazą bolesnym zwątpieniem, gdy zbyt wcześnie, za wcześnie liryk życie traci – nawet gwiazdy tęsknieją za jego imieniem. Ziemia przybiera szaty z cierpienia uszyte, księżyc zawodzi psalmem wspomnieniami brzmiącym, a nieśmiertelna pamięć z miejscem znakomitym gra poecie w Parnasie czas wiecznie sławiący. Kasia Dominik zdj. Pixabay Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze |
Autor: Kasia Dominik
Dołaczył/ła: 23.12.2019 16:10:52 Miasto: - Data urodzenia: - Zarejestruj się by mieć dostęp do wszystkich opcji serwisu. Inne teksty autora: Kto powiedział, że nie mo...
Nocne wierszy pisanie...
Poza cieniem słońca z bie...
Na krawędzi księżyca poet...
razem a jednak nie...
rękojmia...
niemożność...
(bez)wymienna...
Już czas najwyższy ...
mniej znaczy więcej...
Kim, czym?...
» wszystkie teksty Informacje: » Tekst czytany był: 236 razy. » Dodano 8 komentarzy do tekstu. » Tekst lubi 2 osób. |
Użytkowników Online
Gości Online: 6 Brak Użytkowników Online Nieaktywowany Użytkownik: 0 Najnowszy Użytkownik: ~Robert Furs |