E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 03:36:24

Droga, którą idę*, choć stroma i kręta,
częstokroć po śladach łez wsiąkniętych w ziemie,
prowadzi do Ciebie, na przedpola szczęścia,
pomimo spojrzenia, które jest już nieme.
 
Kalibracja myśli oprawiona w słowa,
spadła z powiek zanim zdążyłam powiedzieć:
Nie mów żegnaj. Proszę! Przestańmy wertować
to co już minęło. Nie chcę więcej cierpień!
 
Daj mi powód, abym na odległość gwiazdy
wróciła do domu, w którym będziesz czekał.
Nie chcę dłużej błądzić, jestem słaba nazbyt.
Milczącym westchnieniem zamykam ten rozdział.
 
Droga, którą idę dawno nie istnieje.
Księżyc stracił lśnienie, słońce blejtram ognia,
a ja wciąż podążam za Twoim imieniem –
pragnę wreszcie przestać w snach się poniewierać.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay
 
* Nawiązanie do piosenki Czerwonych gitar pod tym samym tytułem.